Är het nüt gha vo daheim, aber e Stell y der Fabrigg
Un das Meitschi, won är liebt, we’d jung bisch, bruuchsch nid meh zum Glück.
Är isch tüechtig gsy u flyssig u sie sparsam no derzue
U si hei nie sich öppis gönnt als gueti Schue...

Es Stückli Land vo der Fabrigg u vo der Kasse chly Kredit,
Är het mängisch sälber aapackt, u es paar Fründe mache mit
U so steit äs plötzlich da u si sy mächtig stolz uf das
Uf das Hus a der Bahnhofstrass
Uf das Hus a der Bahnhofstrass

Vier, füf Chind hei drinne Platz gha u sy gross worde derby
U z’oberscht yr Mansarde zieht de no d’Grossmuetter y.
E grosse Garte mit viel Gmües, e Stall voll Chüngle hindedraa,
U y de Dryssgerjahr het niemer müesse Hunger ha.

Es isch der Chrieg cho u yr Nacht da hei si d’Fänschter schwarz vermacht,
Der Vatter isch a d’Gränze, ds Grosi hei si uf e Friedhof bracht
U d’Chind sy zu de Bure, di hei alli nötig gha
U uf de Fotis vo der Zyt hei alli ärnschti Gsichter gha.

Nach em Chrieg sy d’Chinder furt y d’Wält, derfür sy d’Tschingge cho,
Zwe, drei Manne yr Mansarde, si hei d’Mieti teilt u so sy
Plötzlich frömdi Brüüch u frömdi Grüch u frömdi Tön dür das
Dür das Hus a der Bahnhofstrass
Dür das Hus a der Bahnhofstrass.

Zyt vergeit, sy wärde alt, un e Sohn het’s überno,
Är het e Job gha y der Stadt u het uf ds Land use wölle cho,
Het gründlich umbout u usbout u ne Parkplatz überdacht
Un e Thujahag, e Rase un e Wintergarte gmacht.

Syni Junge hei ym Chäller e Bandruum installiert,
Hei mit Stromgitarre, Synthesizer u Hanf experimentiert,
Hei sich dürebschisse, der Gymer gschmisse u mängisch gfyret da
U hei riesegrossi Tröim gha.

Es isch nid cho, wi si tröimt hei, eis um ds andere isch gange,
Si hei ds Glück gsuecht uf der Wält uss zwüsche Olten u Aarwange,
U plötzlich isch das Hus viel z’gross für eine da,
Wüll mit 50i het sy Frou ihn o verlah.

Der Verchehr het loufend zuegno u der Lärm derwäge o
U bym Fäldwäg isch itz ds Fäld wäg, derfür isch d’Tankstell cho,
Un eso fingsch ja ke Mieter u ke Chöifer meh für das
Für das Hus a der Bahnhofstrass
Für das Hus a der Bahnhofstrass.

U so isch es zersch mal läär gsy, de hei’s d’Flüchtlinge gno,
Zwo Familie us Syrien, wo über ds Meer sy cho
D’Heilsarmee het d’Mieti zahlt u alli wüsse, sie
Sy öppe gar nid aaspruchsvolli Mieter gsy.

S faht aa läbe y de Zimmer, s faht aa lärme ussedraa
U ym Garte wachse Zibele, Chnoblouch u Paprika
U di einte hei drann Fröid u by de andre wachst der Hass
Uf das Hus a der Bahnhofstrass
Uf das Hus a der Bahnhofstrass.

U emal, won i verby gah, merk i, dass duss niemer spielt,
D’Fellläde sy zue un es rot-blau-wysses Schild
Suecht e Chöifer für das Hus oder für ds Land, wo’s druffe steit,
U d’Gartemuur ar Strass isch scho versprayt – Usländer use, steit.

Vilich syt dir itz o gspannt, wi’s wytergeit,
Chouft’s e Investor, wo druf setzt, dass der Landprys ufegeit?
Oder chouft’s vilich e Künschtler u macht dert sys Atelier
U wird berüehmt u alles chunnt u wott ne gseh?

Aber vilich faht emal ja öpper wieder chly aa:
E Secondo vom Balkan eröffnet drin e Pizzeria.
U mir sitze yne, singen ihm das Lied u lüpfe ds Glas
Uf das Hus a der Bahnhofstrass
Uf das Hus a der Bahnhofstrass.